Ningas kugon

Sa programang It's Showtime ng ABS-CBN, merong segment na kung tawagin ay 'Bida Kapamilya'. Sa segment na ito, dalawang pamilya na may limang miyembro pataas ang magtutunggali sa tatlong rounds. Ang unang round ay ang 'Rampa Kapamilya' kung saan magpapagandahan ang mga pamilya sa pagpapakilala ng bawat miyembrong kalahok at sasagot ang ilan sa kanila ng mga tanong mula sa mga hurado. Ang ikalawang round ay ang 'Liga Kapamilya' na isang basketball hoop shoot out. At ang pinakahuling round ay tinatawag na "Hataw Kapamilya' kung saan magpapakitang gilas ng talento ang bawat pamilya. Pagsasama-samahin ang puntos na nakuha sa tatlong rounds, at ang pamilyang may mas mataas na nakuhang puntos ang panalo sa araw na iyon.

Bakit ko pinapaliwanag ang segment na ito ng nasabing show? Wala lang. Hindi ko pino-promote ang programang ito. Sa totoo lang, isa akong 'dabarkads' at hindi ako miyembro ng 'madlang pipol'. Sa hindi maka-gets, ibig kong sabihin ay maka- 'Eat Bulaga' ako. Hindi ko na ipapaliwanag kung bakit. At lalong hindi ako makikipagtalo sa mga 'Kapamilya' tungkol sa isyung ito. Pinanonood ko din naman ang It's Showtime subalit bihira nga lang.

So anong point ng blog entry kong ito? Okey, eto na:

Kahapon sa hindi ko alam na rason ay mas pinili kong manood ng It's Showtime. Matagal-tagal na din nung huli akong makapanood nito. Sa unang round ng nasabing segment, tinanong ng isa sa mga hurado ang isang binatilyong high school student na miyembro ng isang pamilya kung ano ang ibig sabihin ng 'ningas kugon'. Halatadong walang ideya ang naturang binatilyo base sa kaniyang katawa-tawang ibinigay na kasagutan. At dahil doon, hindi naitago ng ilang hosts at mga hurado lalong lalo na ni Vice Ganda ang pagkadismaya at pagka-alarma. Salamat na lang kay Kuya Kim at magandang naipaliwanag ang tamang kahulugan nito.

Maski ako, nagtaka kung bakit hindi ito nasagot ng maayos ng estudyante. Kung tama ang aking pagkaka-alala, nasa ika-apat na baitang ng elementarya ako ng ito ay matutunan sa eskwela. Sa dalawang subject ito naituro, sa Filipino at sa Sibika. Sa Filipino, bilang isang idyoma at sa Sibika bilang isang kaugalian ng mga Pilipino. Siguro nakaidlip siya sa klase nung itinuro ito ng kanyang guro sa Filipino. Pero tulog pa din ba siya nung itinuturo ito ng kanyang guro sa Sibika??? Hehe.

O sige, para sa mga hindi napakinggan ang explanation ni Kuya Kim sa naturang programa at sa mga umabsent o nakatulog sa klase noong araw na itinuro ito sa inyong mga eskwela... Ipapaliwanag ko dito kung ano ang ibig sabihin ng idyomang 'ningas kugon'.

Ang kugon ay isang uri ng damo na kapag tuyo ay madaling magdingas at masunog ngunit madali ring mamatay ang apoy nito. Ang sabi nga nila, ganito daw ang mga Pilipino na sa simula lang magaling pagdating sa gawain. Habang nagdaraan ang mga araw o kung nagkaroon na ng problema at nahirapan na, nawawalan na ng gana at hindi na magsisipag sa pagtapos ng gawain. Isang hindi magandang ugali.

Guilty ako. Taglay ko ito. At hindi ko ito ipinagmamalaki. Napakarami kong mga magagandang plano sa buhay na naumpisahan at hindi naman natapos. Hindi ko na iisa-isahin ang mga ito dito. Kapag ginawa ko yun aabot ang blog entry na ito sa bundok ng tralala. Magbibigay na lang ako ng isang halimbawa: itong pagba-blog. Bago ko maumpisahan ang blog na ito, tatlo na ang naging blog ko mula pa noong ako'y nasa kolehiyo. Hindi ko na naituloy ang mga iyon. Sa kasalukuyan, bukod sa blog na ito, may isa pa akong naumpisahang blog na nasa wikang Ingles. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko mapapanatili ang mga ito. Ang takbo ng aking buhay ngayon ay hindi naman masyadong busy kaya malamang ay magtatagal naman ang buhay ng mga blog na ito. Sana lang.

Kasabay ng dalawang mga bagong blog ko, may mga bagong magagandang plano na naman akong naumpisahan para dito sa panibagong yugto ng aking buhay. Hindi ko na din iisa-isahin ang mga ito dito. Baka maudlot lang. Hindi na lang ako magsasalita. Gagawin ko na lang.

Ayoko ng maging kugon. Ayoko ng maging damo. Hehe.

Paalam, Dolphy

Nung Martes (July 10), pumanaw na ang nag-iisang hari ng komedya ng Pilipinas... si Dolphy.

Nalungkot ang sambayanan sa kanyang pagpanaw. Marami siyang anak at hindi ako isa doon ngunit ewan ko ba kung bakit pero apektadong-apektado ako (hindi ko lang pinapahalata). Marahil ay dahil lumaki akong pinanonood and Home Along Da Riles. Marahil ay dahil nasanay na ako na lagi syang nakikita sa telebisyon (maski nung wala na siyang shows at hindi na aktibo sa showbiz ay patuloy pa din ang pagpapalabas ng kanyang mga nagawang pelikula sa telebisyon). Dalawang araw makaraan ang kanyang pagpanaw, ngayon ko lang napagtanto na wala na talaga siya. :(

Mataas ang respeto ko at ng maraming Pilipino sa kanya dahil maski ilang beses siyang nagkaroon ng pagkakataon upang sumabak sa politika dahil sa kanyang popularidad sa masa ay hindi niya ito ginawa at mas pinili nyang gawin ang bagay kung saan siya pinakamagaling: ang pagpapatawa. Tama siya. Hindi lamang sa pagiging politiko makakatulong sa mga kakabayan natin. Nakapagpasaya siya hindi lamang sa pag-arte niya sa mga pelikula kundi sa pagiging matulungin at mapagbigay nya sa kapwa.

Naisip ko lang.. siguro mas masaya na ngayon sa langit dahil andun na siya. Dito nga sa lupa na punong-puno ng problema e nakapagpasaya siya, doon pa kaya na wala namang kaproble-problema? Naisip ko lang.. parang siya na lang talaga yung inaantay ng mga nauna ng pumanaw na mga sikat na komedyante naten at magkakaroon sila ng partey-partey doon. Nauna na kasi sina Rene Requiestas noong 1993, Panchito noong 1995, Chiquito noong 1997, Babalu noong 1998, Reycard Duet noong 1997 at 2003, Palito noong 2010. Naisip ko lang.. paano kung buhay pa silang lahat ngayon at pinagsama-sama sa iisang palabas o pelikula? Di ba ang saya-saya non?

At para sa hari ng komedya, ang masasabi ko lang... mami-miss ka po namin Mang Pidol. Alam namin na ayaw mong malulungkot kami sa iyong pag-alis... pero hindi maiiwasan iyon dahil isa kang mabuti at kahanga-hangang tao. Maraming salamat po sa inyo.

Balat at Libag

Habang nanonood ng ONE TRUE LOVE sa bus papasok sa trabaho...

Douglas (Benjie Paras) kay Tisoy (Alden Richards):
"May mga bagay talaga na hindi pwedeng pagsamahin. Tulad ng tubig at langis.... Kayo ni Elize, hindi pwedeng magsama.."

AKO: Ganun? E bakit tayo naman, napagsama?
BRY: Kasi tayo.. balat ka, ako libag. Kahit anong ligo mo, anjan at anjan lang ako.

Toinks! >.< Ang dami kong tawa.. :))

Ulan

Maulan na naman. Gusto ko ang ulan. Lalo na kung ako ay nasa bahay lamang. Dyahe kasi pag may lakad. Aberya. Kumukupad lahat sa pag-usad sa mga lansangan. At minsan pa, kapag napalakas o napatagal ang pagbuhos, bumabaha.

Masarap humilata kapag umuulan. Hindi ko maintindihan ngunit hatid nito ay katamaran sa aking katawan. Oo, alam kong likas akong tamad na nilalang pero ibang klase talagang katamaran ang dulot sa akin ng ulan.

Gusto ko ang tunog ng ulan. Masarap ito sa aking pandinig. Mas malakas, mas magandang pakinggan. Sa aking tenga, ang buhos ng ulan ay tila isang masigabong palakpakan.

Gusto ko din ang amoy ng ulan. Yung kakaibang simoy ng singaw ng lupa kapag nabasa na ng tubig ulan. Yung tinatawag nilang amoy 'alimuong'. Maraming may ayaw. Pero gustong-gusto ko ito. Sabi ng ilan, masama daw na nalalanghap ito. Dulot daw nito ay pagkakasakit. Sipon. Ubo. Sakit ng ulo. Trangkaso. Etcetera. Sabi naman ng iba, maganda daw ang epekto nito sa katawan at nakagagamot ng iba't ibang klase ng karamdaman. Eh, ano ba talaga? Ay, ewan. Nakasasama man o hindi, ito'y hindi ko pagsasawaan.

Madalas nagkalat ang mga batang naliligo sa ulan. Pero bakit ganon? Kapag hindi ka na bata at nakita kang naliligo sa ulan, hindi na magandang tignan. Pag-iisipan ka na may sayad, o di kaya ay naputulan ng tubig sa inyong kabahayan kaya sinamantala ang buhos ng ulan. Ay, ewan. Pero kung ako ang tatanungin, gusto ko uli itong maranasan.

Meron akong ala-ala noong aking kabataan. Kasama ko ang aking mga kababata at maingay kaming nagtatampisaw, naliligo, naglalaro sa ulan. Kailan nga ba ako huling naligo sa ulan? Hindi ko na matandaan. >.<